Een kleine troost

Nog een laatste knuffel, een laatste keer die warmte.
Ik draaide me om en liep richting spoor 8.
Iets in mij zei: draai je om een hou hem nog 1 keer heel stevig vast want nu duurt het 2 weken eer je weer die warme knuffels zult voelen.
Maar een ander stemmetje in mij zei: loop door anders maak je het nog moeilijker.
Ik kreeg een krop in mijn keel en pakte snel mijn oortjes voor afleiding.
Langzaam zakte ik neer op de grond terwijl de muziek mijn oren in dwarrelende.
De ene love song na de andere en een traantje gleed van mijn wang.
“Niet huilen Lana je bent in het openbaar…”, maar niets hielp.
Traantje na traantje.
Hoe meer ik vocht tegen de tranen hoe meer er kwamen, een hopeloze strijd.
En telkens naar beneden kijken wanneer er iemand voorbij liep zodat ze mijn tranen niet zagen.
Ik zocht in mijn zak naar een zakdoek maar vond iets met veel meer waarde.
Een napoleonsnoepje van mijn meter.
Ik had het enkele dagen voorheen gekregen en het stak nog steeds in mijn zak.
Het bracht me even terug naar de huiselijke sfeer van bij mijn meter.
Als ik verdrietig was kreeg ik een snoepje en ook zo voelde het nu.
Ik zag de snoepjesdoos op de koelkast zo voor mij staan.
Toen ik klein was kon ik er echt nooit aan en dan was het altijd vragen naar een snoepje maar na al die jaren kan ik er gewoon aan.
Maar het grappigste feit is hoe troostend een snoepje voor een meisje van 10 kon zijn.
Kleine Lana liep altijd dol gelukkig rond met het snoepje in haar mond vergetend over het pijntje op haar voet, knie, arm of wat dan ook… want ja kleine Lana was best wel lomp.

De trein richting lokeren op spoor 8 rijdt zometeen het station binnen

De trein kwam aangereden en ik stapte op.
Met goede moed stapte ik de trein op en zei tegen mezelf: Het zijn maar 2 weken.
Dat woordje “maar” had zoveel betekenis.
Altijd bekeek ik het als 2 weken maar wat zijn 2 weken op een heel leven?

Groetjes Lana xxx