“Later” een briefje onder het stof

Het werd eens tijd om mijn kamer op te ruimen en zoals elke keer komen er dan een heleboel herinneringen boven. Deze keer kwam ik een briefje tegen van een 14-jarige Lana. Het briefje greep mij direct naar de keel en legt heel mijn ziel bloot op enkel pagina’s. Ik heb lang getwijfeld om dit te posten maar toch ga ik het doen. Het kan mensen helpen en kracht geven.

“Wat wil je worden als je later groot bent?”
Een vraag waar ik meestal niet op kan antwoorden. Tenminste niet op de manier dat mensen verwachten. Ik wil later gezond zijn, gelukkig, sterk, zelfstandig, een persoon om trots op te zijn.
Maar waarom zou ik denken aan later als dat geen zekerheid is? Misschien word ik ziek of arm? Misschien verdwijnen alle mensen die ik lief heb uit mijn leven en dan blijft alleen nog het materiële over…
Niet echt een toekomst die ik zou willen. Ik vraag geen leven zonder problemen. Ik vraag om sterkte en liefde om die rotdagen door te komen. Dat ik op het einde kan zeggen dat ik sterker ben dan ik dacht.
Jaren ben ik uitgesloten en gepest geweest. Ik hoorde nergens bij omdat ik “de nieuwe” was. Maar 6 jaar lang…? Kinderen kunnen hard zijn voor elkaar en snappen de kracht van hun woorden niet. Woorden kwetsen echt. Ze hebben mij niet vaak fysiek benaderd maar diep van binnen was ik al kapot van hun woorden. De ontwikkeling van een kind gebeurt in de basisschool en ik heb mij daar nooit durven ontwikkelen. Wanneer alles wat je doet wordt afgekeurd en uitgespuwd wil je gewoon niet meer vooruit. Vind je het dan raar dat ik nooit een hobby heb volgehouden?
Het ergste is dat je de woorden van die pesters nog gaat geloven. Oké, “ik ben te dik”, “ik ben niet goed genoeg”, “ik ben raar”…

Maar waarom zou ik moeten veranderen? omdat ik niet in hun ideale klas pas?

Als kind weet je niet beter zeker als iedereen dit beweert. Maar waarom zou ik moeten veranderen? Omdat ik niet in hun ideale klas pas? Ik ben doorgegaan met idee nog enkele jaren en ik ben hier weg. Niet de beste ingesteldheid om jouw schooljaren door te maken. Ik probeerde mezelf naar de achtergrond te cijferen maar ze bleven mij vinden. Net een spotlicht dat de hele tijd op mij scheen. Wat ik ook deed ik bleef het mikpunt. Tot het 5de leerjaar…
Ik werd ziek op school en moest binnen blijven. Er mocht één iemand bij mij blijven en dat was de grootste pestkop. Ze was heel zorgend en ook medelevend op dat moment. Raar maar ik genoot van dat moment. Geen harde maar troostende woorden. Spijtig duurde dit moment maar even. We keken samen in een boek met honden en het bleek dat ze honden heel leuk vond.

Al snel ging het de klas rond: ” Lana heeft een hond”

Op een bepaald moment dacht ze dat ik ook een hond had en ze was zo geïnteresseerd dat ik het spelletje mee speelden. Al snel ging het de klas rond: “Lana heeft een hond”. Ik stond in de belangstelling. Deze keer werd ik niet uitgespuwd maar waren ze zo lief voor mij. Maar hoelang ging dat duren? Al gauw kwam alles uit en begon het weer opnieuw maar eens zo erg. Ik werd uitgelachen, beledigd, nagedaan en genegeerd. Vaak heb ik met tranen in mijn ogen op de speelplaats gestaan. Maar wenen mocht ik niet want dat wouden ze. Na het 6de leerjaar mocht ik eindelijk naar het middelbaar. Ik zocht een school ver weg zodat ik bij niemand van hen moest zitten. Ik kende er niemand en niemand kende mij. Een perfecte school voor een nieuwe start. En nu gaat het beter dan ooit met mij! Ik merk dagelijks nog de littekens die gebleven zijn maar ik leer er mee te leven.
Na regen komt er echt wel zonneschijn. En na al die jaren kan ik fuck off zeggen tegen de haters. Ze dachten dat ik niets ging bereiken in mijn leven en zie mij hier nu staan. 7 Jaar na dat ik mijn nieuwe start maakte, sta ik nu weer voor een nieuwe start.

Groetjes Lana xxx