Mijn eerste werkervaring

Al van in Januari had ik besloten om in de grote vakantie op vakantie te gaan met mijn vriend. We gingen naar een reisbureau en ons reisje lag vast. Er was enkel nog één maar. Hoe ging ik dat geld bij elkaar krijgen? Een vakantiejob!
Ik ging volop op zoek naar werk maar dat ging moeilijker dan ik dacht. Tientallen intrim-bureaus afgegaan en duizenden site onderste boven gekeerd. Elke keer was er wel iets waarom ik niet kon solliciteren. Na lang lang lang zoeken besloot ik om de intrim-bureaus te laten voor wat ze waren en nam ik het heft in eigen handen. Ik sprak met mensen, contacteerde zelf bedrijven…

Een paar maanden voor het einde van het schooljaar kreeg ik ineens een mail van een bedrijf dat ik gecontacteerd had. Ze vroegen wanneer ik zou kunnen komen werken en wouden alles regelen. Voor ik het wist had ik een vakantiejob geregeld, op mijn eentje. Ik moest gaan werken in een fabriek als inpakker/inpakster. Niet direct mijn droomjob, maar het is wel een ervaring die ik niet wou missen. De weken vlogen voorbij en het was eindelijk zover. Ik werd verwacht tegen 10 uur en ik was ruim op tijd. Eerst werd er van alles geregeld qua contract, kledij, afspraken. Als dat gedaan was werd ik even rondgeleid en voorgesteld. Alles was anders dan ik had verwacht maar het leek nog steeds interessant. Ik trok mijn werkkledij aan en mocht beginnen.

“Alles ging goed tot ik werd lastig gevallen…”

Mijn voormiddag bestond uit glazen potjes op de lopende band plaatsen. Dit lijkt heel saai werk maar valt echt nog goed mee. Ik was nog steeds gemotiveerd en deed enorm mijn best. Tot ik werd “lastig” gevallen. Er werkte daar een man die in het begin heel vriendelijk tegen mij was maar het werd meer intimiderende met de minuut. Soms zat hij mij aan te staren voor minuten lang terwijl ik bezig was of kwam hij spontaan met een mes om de verpakking open te snijden zodat ik dat niet moest doen. Hij begon mij dingen te vragen zoals waar ik vandaan kwam en hoelang ik daar bleef werken enz. Ik nam mezelf voor dat deze man gewoon vriendelijk wou doen maar op de verkeerde manier. Rond 13:40 had ik middagpauze en ik zat daar met nog 1 iemand anders want je eet bijna nooit samen met andere mensen omdat de productie moet voort blijven duren. Als ik klaar was met eten ben ik terug begonnen. Nu moest ik hier en daar wat helpen met kleine dingen.

“Hij wou weten hoe ik naar huis ging en vroeg of ik niet met hem mee kwam…”

En opnieuw was die man daar. Hij sprak telkens tegen mij wanneer we afgelegen stonden van de andere, wat het nog enger maakte. Hij vroeg dingen zoals hoe ik naar huis ging en toen ik antwoordde dat mijn vriend mij kwam halen zei hij: aah niet met mij?
Ik vermeed hem voor de rest van de dag en zorgde ervoor dat ik altijd bij andere mensen stond maar zelfs dan nog. Hij raakte mij subtiel aan en ik duwde hem telkens weg, hij noemde mij lekker ding “omdat hij mijn naam niet kon onthouden”. Ik was dus nooit echt op mijn gemak. Er zijn nog heel wat dingen gebeurd die echt niet door de beugel kunnen. Ik werkte 9 uur aan een stuk met maar 20 minuten pauze. Wij mochten in geen geval buiten komen. Ik werd er helemaal gek. Ik telde af maar de tijd ging zo traag. Tot eindelijk was het 7 uur en mocht ik mij uitchecken. Ik kwam thuis toe en ben helemaal ingestort. Mijn besloot stond vast, dit hield ik niet langer mee vol, ik nam ontslag.

Na die keuze voelde ik me heel slecht. Ik had het gevoel dat ik een mislukkeling was. Ik had het recht om op te zeggen en dit was de beste oplossing, daar ben ik zeker van. Ik voelde mij ook schuldig tegenover de mensen die er wel voor mij waren en mij begeleide. Het ergste is dat die mensen beseffen dat die werkomstandigheden niet optimaal zijn maar die hebben geen andere keuze… Als ze protesteren vliegen ze buiten en ze kunnen nergens anders terecht.

Ik zie dit zeker als een wijze les en een motivatie om mijn diploma te behalen. En ik heb zoveel respect voor de mensen die dagelijks in zo’n omstandigheden werken.

Heb jij ooit een horror vakantiejob gehad?

Groetjes Lana xxx