Het is al een tijdje geleden dat ik een artikel geplaatst heb doordat ik het redelijk druk heb met school. Ik wou werken aan een grote comeback na de examens, maar er moet iets van mijn hart. Normaal gezien reageer ik niet op dingen die er in de actualiteit gebeuren, maar dit moet even neergeschreven worden.
Enkele dagen geleden werd er op de sociale media een bericht verspreid dat er een meisje genaamd Julie verdwenen was. Ze was ’s avonds vertrokken met de fiets om te gaan eten bij vrienden, daar is ze echter nooit aangekomen. Ik las direct de reacties onder het artikel, want ja ik ben zo iemand die graag de reacties leest. Er waren een heleboel mensen die zeiden: “moet ze zo laat nog buiten rijden met de fiets als vrouw?” Ik heb mij heel hard ingehouden om niet te reageren, want dat is een verloren zaak. Iedereen denkt dat hij gelijk heeft en het is net of je discussieert tegen een muur… Het eerste punt waar ik het lastig mee had is het feit dat het normaal lijkt dat je ’s avonds niet meer buiten mag komen. Ik vind het heel triest dat dit het geval is. Persoonlijk voel ik mij er ook niet meer prettig bij om buiten te komen in deze tijd. Het 2de punt dat pijn deed was “als vrouw”, alles wat die persoon neerschreef klopte en is de trieste waarheid. Het is nog altijd bewezen dat vrouwen sneller lastig gevallen worden dan mannen. Moest Julie een man geweest zijn was er misschien nog een kleine kans dat ze leefde omdat de moordenaar misschien geen interesse zou gehad hebben in haar. Ik zeg misschien want tot op heden zijn de motieven van de moordenaar nog steeds niet bekend.
Toen de moordenaar bekend werd gemaakt verscheen er ook een artikel waarin men vertelde dat deze man normaal nog altijd moest vast zitten. Hij had eerder al eens een vrouw aangerand. Wetend dat als ons gerechtssysteem niet gefaald had dat deze man op dat moment niet ter plaatse was. Hij had Julie niets kunnen aandoen en Julie had die avond in het gezelschap van haar vrienden vertoefd. Ze zou de volgende dag weer naar huis gekeerd zijn, naar haar familie. Een vader en moeder die hun dochter kwijt zijn, een zus die haar zus kwijt is, een vriend die zijn vriendin kwijt is en een heleboel vrienden en kennissen die hun Julie kwijt zijn. Al die mensen zijn een stukje uit hun hart kwijt door een laffe daad van een man die er niet eens had mogen zijn.
De familie en kennissen van Julie staan nu voor een moeilijke periode en ik wens hun alle sterkte toe. Niemand van ons kan de pijn en het verlies wegnemen dat zij nu voelen. Het is belangrijk dat wij Julie nooit vergeten en dat we ervoor zorgen dat dit niet weer gaat gebeuren.
Lieve Julie, we gaan jou niet vergeten.
Blue Sparkles 